‘Samen leren we’ (Vygotsky, 1978). Dit uit zich allereerst in de coöperatieve werkvormen die continu ingezet worden tijdens de lessen. Elk kind heeft een maatje in de klas waaraan hij zijn vragen kan stellen en samen kan werken aan opdrachten. Ook zijn er in de klas groepjes gevormd waarmee de kinderen aan grotere opdrachten werken. Deze groepen zijn zo gevormd dat elk kind met zijn intelligentie een bijdrage kan leveren en de leerlingen elkaar aanvullen.

Onder het samen leren valt nog een ander aspect. We leren van elkaar en met elkaar. Dit vraagt altijd om feedback en verbetering. Daarom wordt er elke week een vergadering binnen de klas gehouden waar met elkaar gekeken wordt naar de planning, problemen en opdrachten. Het proces wordt geëvalueerd, dit wordt bijgehouden door kinderen in het klassenlogboek. Elke week zijn er andere kinderen verantwoordelijk voor het voorzitterschap, inbreng en notulist.

Elke les begint met een herhaling van de leerstof die eerder behandeld is, daar wordt tijdens de les verder op voortgebouwd. Ter ondersteuning van de lesstof wordt er gebruik gemaakt van afbeeldingen, video’s en materialen om zo met elkaar de doelen te behalen. Het blijft vaak niet bij het tekstboek en werkboek bij ons in de lessen. Dit omdat elk kind op zijn eigen manier leert en uitdaging nodig heeft. Dit wordt bij ons gedaan door gebruik te maken van de Meervoudige Intelligenties. Zo kan er bijvoorbeeld een sociaal gericht aspect ingezet worden bij een taalactiviteit en een rekenopgave bij een geschiedenisonderwerp aan de orde komen.

De lessen zijn opgebouwd aan de hand van het EDI-model (Expliciete Directe Instructie). Dit houdt in dat de leerkracht aan het begin het lesdoel van de les benoemt. De leerlingen moeten daarbij ook in eigen woorden kunnen verwoorden wat ze gaan leren. De lessen worden altijd gegeven aan de hand van pakkende introducties zodat de voorkennis van de leerlingen wordt geactiveerd en ze nieuwsgierig worden om meer te gaan leren. De leerkracht doet eerst, door te modelen, een opdracht voor. Daarna doet de leerkracht een volgende opdracht samen met de groep zodat tenslotte de leerlingen zelf aan de slag kunnen. Elke les heeft een duidelijk afsluiting waarbij de terugkoppeling wordt gemaakt naar het lesdoel wat van tevoren was opgesteld. Samen kijken we naar wat we hebben geleerd. De leerlingen die extra begeleiding nodig hebben krijgen na de instructie een verlengde instructie.

‘Een kind wat verwonderd of nieuwsgierig is, wil leren’ (Ligthart, 1917). Hier spelen de leerkrachten op in door tijdens de lessen aan te sluiten bij de leefwereld van de kinderen zodat het betekenisvol wordt (voor het persoonlijk leven). Wat doet een kind als er niemand kijkt? Precies! Dan gaat hij op ontdekkingstocht. Als school gaan wij samen met de kinderen op ontdekkingstocht. Door te experimenteren en te onderzoeken wordt de leerstof tastbaar. Dit wordt gedaan door af en toe eens verder te kijken dan het eigen klaslokaal en bijvoorbeeld echt naar buiten te gaan.

Elk kind werkt zelfstandig aan een gepersonaliseerde weektaak die door de leerkracht zijn gemaakt. Doordat een kind zelf moet bepalen wanneer hij welke opdracht doet, vergroot dit de verantwoordelijkheid van het kind. Om verder verantwoordelijkheid te stimuleren hebben kinderen taken binnen de school. Denk hierbij aan klassendienst, elk groepje het verzorgen van een eigen plant, oud-papier verzamelen en het verzorgen van de moestuin en de dieren.